Vera geloofde niet in waarzeggerij. Haar vrienden haalden haar over om mee te doen aan het kerstfeest voor waarzeggerij. We besloten om Olga te ontmoeten, die in een naburig huis woonde. Vera besloot dat als ze zich helemaal verveelde, ze onder een voorwendsel snel zou vertrekken.
In het begin ging alles goed, omdat ze vertelden hoe wie het nieuwe jaar doorbracht, relaties met geliefden bespraken, indien aanwezig.
Toen ging het licht in de kamer uit, waardoor alleen de brandende kaarsen overbleven. We zijn begonnen met was waarzeggerij. Terwijl ze probeerden iets realistisch te vinden in hun figuren, lachte iedereen lang. Toen herinnerde Olga zich de oude waarzeggerij over haar verloofde. Hiervoor werd een magische cirkel gemaakt, waarlangs, naar werd aangenomen, de pijl zou moeten bewegen onder invloed van algemene energie. De meisjes besloten dat ze met Vera moesten beginnen, omdat ze niet eens een permanent vriendje had. Aanvankelijk stond de magische pijl met wortels op de plek. Toen las Olga een vreemde tekst en de pijl begon te bewegen. Toegegeven, de zin die ze uitsprak was onbegrijpelijk en zelfs eng: "Ziek been." Alle meisjes dachten dat Vera ging trouwen met een kreupele man, wat meteen een weemoedige stemming creëerde. Met elkaar wedijverend begonnen de vriendinnen Vera te kalmeren en hun eigen versies te bouwen van wat dit zou kunnen betekenen. Dit was vervelend voor Vera. Boos op haar medelevende vrienden, zei Vera:
- Ik ga naar huis.
Zonder uitleg stond ik op, kleedde me aan en ging de straat op. Het winteravondlandschap deed de stemming een beetje stijgen. De sneeuw was prachtig zilverachtig, bovendien versierd met confetti van vuurwerk en vuurwerk. Ze bewonderde dit alles, zette de eerste stap en zakte in elkaar op de gladde veranda. De helse pijn in haar been deed Vera de hele tuin gillen. 'Dus dit is waar de waarzeggerij voor waarschuwde!' - dacht Vera en begon haar been te onderzoeken. Aan de sensaties te zien, was er duidelijk sprake van een breuk. Toen kwam een knappe jongeman van een jaar of 30 naar Vera toe.
- Meisje! Ben je oke?
'Niet echt', antwoordde Vera.
Hij rende ergens weg, kwam terug met twee planken, die hij aan zijn zere been vastmaakte en vastbond met zijn duidelijk dure merksjaal.
- Je beweegt gewoon je been niet, oké?
Vera knikte. Een paar seconden later reed hij Vera al in zijn jeep naar het ziekenhuis. Het bleek dat Nikolai, zoals de redder werd genoemd, zelf een chirurg was, die net was teruggekeerd van ploegendienst, maar gedwongen was met een patiënt terug te komen naar zijn ziekenhuis.
Het gips dat die dag op Vera werd aangebracht, wordt nu bewaard als een familiestuk. "Ziek been" - zo noemt Vera, soms, op de manier van de Indianen, haar man Nikolai, die haar niet alleen gezondheid gaf, maar ook grenzeloos geluk.
